شورای امنیت سازمان ملل متحد و جایگاه زنان در فرآیند صلح سازی؛ مطالعه موردی عراق

جنگ، سیاست های فرقه ای و فساد اداری کشورهای بسیاری را در خاورمیانه تضعیف کرده است. کمبود منابع، ارایه خدمات ضعیف و فقدان یا ضعف موسسات حامی موجب گسترش اختلافات خشونت آمیز در سطح جامعه می شود و از زنان نه تنها به عنوان قربانیان همیشگی یاد می شود بلکه از آنها به عنوان ابزار جنگی استفاده می گردد. شورای امنیت سازمان ملل متحد از سال 2000 با صدور قطعنامه 1325 موضوع «زنان، صلح و امنیت» را در دستور کار خود قرار داد و با حفظ این دستورکار در قطعنامه های 1820، 1888، 1889، 1960، 2106، 2122 و به طور ویژه در قطعنامه 2242 به موضوع زنان و مقابله با تروریسم و افراط گرایی پرداخت. تاکیدات مکرر شورا زمینه را برای تلاش زنان به منظور مقابله با جنایات و حل درگیری ها در جوامع افزایش داد. بر مبنای قطعنامه 1325 شورای امنیت، برنامه اقدام ملی عراق از فوریه سال 2014 آغاز شد و عراق اولین کشور خاورمیانه ای است که آن را تصویب کرد. سوال اصلی مقاله حاضر آن است که چگونه تلاش های شورای امنیت بر نقش زنان در حفظ صلح در کشور عراق تاثیر گذاشته است؟ در پاسخ، این فرضیه با روش تکوینی بررسی می شود که شورای امنیت از طریق جریان سازی جنسیتی به پایان دادن به مصونیت مرتکبین خشونت های جنسی، مجازات مجرمین، جبران خسارت قربانیان توسط دولت و ایجاد فرآیندهای مسیولیت پذیری در قبال چنین جرایمی یاری رسانده است.