واکاوی؛ نقش شیعیان مهاجر ایرانی در ایجاد صلح بین دولت های شیعه دکن (1098 - 895 ق)

همزمان با تشکیل دولت های شیعه عادل شاهی، نظام شاهی و قطب شاهی، مهاجرت ایرانیان شیعه به جنوب هند جدی تر شد؛ حکام شیعه دکن به مهاجران ایرانی به منظور تثبیت حاکمیت شیعی و تحکیم مبانی و ترویج مذهب تشیع و نیز دفاع از آن در برابر دولت های غیرشیعی، نیاز داشتند. این مهاجرت موجب تحولاتی در زمینه فعالیت های سیاسی و اجتماعی همسو با سیاست های مذهبی و خارجی این دولت ها شد و جنوب هند به منطقه ای امن برای ساکنان این نواحی تبدیل گردید. مقاله حاضر با رویکرد «توصیفی - تحلیلی» و بر پایه مطالعات کتابخانه ای در پی واکاوی و تحلیل تکاپوهای شیعیان مهاجر ایرانی در ایجاد صلح میان دولت های شیعه دکن بوده و به این پرسش پاسخ می دهد که: هدف شیعیان ایرانی از ایجاد صلح بین دولت های شیعه دکن چه بوده است؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که شیعیان نخبه مهاجر ایرانی با درک شرایط ویژه و خطرات احتمالی، به عنوان سفیران صلح نزد دیگر حکام شیعه دکن در صدد نزدیکی حکومت های شیعه و نیز اتحاد آنان در برابر حکومت های غیرشیعه، به ویژه اهل سنت برآمدند و بدین سان، با ایجاد قدرتی متحد و تشکیل سپر دفاعی مانع ابتلای آنان به جنگ های طولانی شدند. دستاورد مهم این صلح برخورداری مردم مناطق تحت حاکمیت دولت های شیعه دکن از امنیت اجتماعی بود. همچنین ایرانیان با انجام این ماموریت به دنبال تثبیت و تقویت حکومت شیعی بر محور آموزه های مذهب تشیع بودند تا بدین وسیله از فروپاشی حکومت شیعیان در منطقه دکن جلوگیری کنند.