تبیین رابطه احساس محرومیت نسبی با رضایتمندی سیاسی (مورد مطالعه: جوانان 18 تا 35 ساله ساکن شهر اصفهان)

برخورداری از حمایت و تداوم رضایت افراد جامعه نسبت به سیاست های داخلی و خارجی از نشانه های یک نظام سیاسی کارآمد است. جوانان به عنوان بزرگ ترین گروه جمعیتی به لحاظ ویژگی های خاص دوران جوانی نقش و اهمیت خاصی برای ثبات سیاسی یک جامعه و پویایی و نشاط آن دارند. بررسی موضوع رضایتمندی سیاسی جوانان از این نظر که این قشر همواره در تحولات سیاسی کشور ایران صاحب تاثیر بوده است، تحقیق را به شناخت و فهم رضایتمندی سیاسی جامعه ایرانی نزدیک خواهد کرد. از جمله عوامل موثر بر رضایتمندی جوانان که در نظریات مختلف از جمله نظریه محرومیت نسبی تد رابرت گر مطرح شده، میزان احساس محرومیت نسبی در جوانان یک جامعه است. هدف از انجام این پژوهش سنجش میزان تاثیر احساس محرومیت نسبی بر رضایتمندی سیاسی جوانان شهر اصفهان بوده است. این مطالعه به روش پیمایشی و توصیفی انجام شده و نمونه مورد مطالعه شامل 395 نفر از جوانان 18 تا 35 ساله شهر اصفهان بوده است که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شده و اعتبار آن به روش صوری - محتوایی و پایایی آن به کمک آماره آلفای کرونباخ سنجیده شده است. تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS صورت گرفت. فرضیه اصلی تحقیق این گونه بیان شده که با افزایش احساس محرومیت نسبی در بین جوانان رضایتمندی سیاسی آنها کاهش می یابد». یافته های تجربی حاکی از تایید فرضیه اصلی تحقیق در جامعه آماری است، همچنین  احساس محرومیت نسبی با رضایتمندی سیاسی همبستگی معکوس و نسبتا قوی دارد.