مطالعه اثربخشی سناریوهای هندسی رایج ایمپلنت قوسی تکی و دوتایی در مدل قوز قرنیه

قوز قرنیه یا کراتوکونوس (KC) نوعی بیماری غیرالتهابی و پیش رونده قرنیه محسوب می شود. تظاهر بالینی این بیماری بصورت شکل گیری نواحی مخروطی شکل بر سطح قرنیه و مشکلات شدید دید چشم فرد مبتلا بروز پیدا می کند.کارگذاری ایمپلنت های قوسی داخل قرنیه ای (ICRS) یک درمان رو به گسترش برای بازیابی شکل قرنیه به وضعیت نرمال و در نتیجه بهبود حدت بینایی فرد محسوب می شود هر چند در باره اثربخشی آن اختلاف نظر وجود دارد. در این مطالعه، مدل ساده ای از قرنیه مبتلا به کراتوکونوس با قوز در ناحیه مرکزی برای تعیین کمی اثرات مکانیکی و اپتیکی برخی از انواع متداول ICRS تجاری موجود مورد استفاده قرار گرفت. مجموعه ایمپلنت های قوسی متداول برای این نوع قوز طبق روال بالینی متداول در دو گروه کلی قوس تکی و قوس های دوتایی قرار دارند. در تحقیق حاضر مدل های مربوط به وضعیت پس از کارگذاری این ایمپلنت ها به روش المان محدود (FE) مدل سازی و تحلیل شد. در گروه قوس تکی، یک قوس °360، یک قوس °350، یک قوس °320 و در گروه قوس های دوتایی، دو قوس متقارن و متناظر °160،°150،°120 و°90 مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که کارگذاری قوس های دوتایی متقارن می تواند انتخاب بهتری برای قوز قرنیه با ناحیه پاتولوژیک مرکزی باشد. این مطالعه تاثیر بالقوه کارگذاری ICRS را از منظر بیومکانیکی نشان می دهد و اولین قدم به سمت توسعه یک نوموگرام مبتنی بر شواهد برای انتخاب از بین ترکیبات مختلف ایمپلنت های قوسی در درمان یا جلوگیری از پیشرفت قوز قرنیه است.