بررسی پتانسیل فرسایش بادی منطقه چاهداشی شهرستان نهبندان استان خراسان جنوبی با استفاده از مدل IRIFR.2

فرسایش بادی باعث تخریب اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک شده و چالشی جدی در برابر تولید پایدار و مدیریت اراضی کشاورزی محسوب می شود؛ بنابراین لازم است عوامل موثر بر فرسایش بادی و پتانسیل آن در هر منطقه شناسایی و در برنامه ریزی مورد استفاده قرار گیرد. در این پژوهش به منظور تعیین و برآورد پتانسیل فرسایش بادی منطقه چاهداشی شهرستان نهبندان استان خراسان جنوبی در سال 1399 از مدل IRIFR.2 و قابلیت ها و امکانات نرم افزار ArcGIS10.3 استفاده شده است. با توجه به اینکه مدل IRIFR پتانسیل فرسایش بادی را در رخساره های ژیومورفولوژیکی محاسبه می کند در این پژوهش، با استفاده از نقشه های پایه (توپوگرافی، مدل رقومی ارتفاع، زمین شناسی و کاربری اراضی) و بازمشاهده های میدانی، رخساره های ژیومورفولوژیکی مختلف منطقه شناسایی و رقومی گردید و امتیاز عوامل نه گانه مدل بر اساس مبانی هر عامل و واقعیت های میدانی نمره دهی و درنهایت نقشه های پتانسیل فرسایش بادی و شدت آن تعیین گردید. بر این اساس شدت فرسایش از خیلی کم تا خیلی زیاد در واحدهای مختلف متفاوت است. بیشترین فرسایش بادی منطقه، مربوط به رخساره 1-3-3 (ریپل مارک و سیلک) با 8635 تن در کیلومترمربع در سال است. اراضی کشاورزی با پتانسیل فرسایش 319 تن در کیلومترمربع در سال در کلاس فرسایش کم قرار می گیرد. بر اساس این مدل، عامل اصلی فرسایش بادی در این منطقه، عوامل محیطی می باشد زیرا در اغلب واحدهای کاری، عامل محیطی وضعیت باد با 2/234 امتیاز، بیشترین امتیاز را دارا بوده و به عنوان عامل اصلی تشخیص داده شد. پتانسیل فرسایش بادی محدوده مورد مطالعه در تمام رخساره ها بیش از توان خاک زایی منطقه (با توجه به شرایط اقلیمی و ادافیکی خاک) است و وجود بادهای با سرعت بیش از 5/4 متر بر ثانیه و همچنین فقدان پوشش گیاهی و در بعضی رخساره ها وجود ذرات خاک حساس به فرسایش، از مهمترین دلایل فرسایش بادی در منطقه است.