ویژگی های طنز و فکاهی های سیاه سوررئالیستی در «هزار و یک شب»

طنز های سیاه، یکی از ویژگی های آثار سورریالیستی است و درباره ی وضعیت ها و موضوعاتی است که اغلب جدی تر، ترسناک تر و غم انگیزتر از آن هستند که بتوان به آن ها خندید. این نوع فکاهی با نگاهی استهزآمیز به موقعیت های بیمارگونه و هولناک و موحش، اغلب با مرگ، نفرت، رنج، ترس، اندوه و پوچی همراه است. این مقاله با روشی توصیفی-تحلیلی، بر آن است تا پس از تعریف طنز سیاه و ویژگی های آن، برخی مشابهت یا همپوشانی آن ها را در ادبیات فارسی با ذکر نمونه هایی از کتاب «هزار و یک شب» نشان دهد. بر اساس نتایج این پژوهش، بیشترین مشخصات طنز سیاه در این کتاب، ویژگی هایی چون: تضاد و تناقض، اغراق و مبالغه، توصیفات سورریالیستی، مسخ و تشبیه به حیوانات، تراژدی-کمدی و... هستند که در نثر بیش از شعر دیده می شوند. برتون، طنز سیاه را خنده ای خالی از وقار و نقاب نومیدی توصیف کرده، اما در طنزهای سیاه «هزارویک شب«، نفرت و تقدیر کور بر انسان و عشق و ایمان، چیرگی مطلق ندارد.