تبیین جدایی‏ گزینی گروه ‏های شغلی- اجتماعی در سازمان فضایی کلان ‏شهر تهران (از منظر بازساخت نئولیبرالیستی فضا)

تحولات فضاهای شهری تحت ‏تاثیر مستقیم و غیرمستقیم مولفه‏ هایی نظیر سیاست (قدرت)، اقتصاد، و اجتماع قرار دارد. وجود مکاتبی نظیر مکتب اقتصاد سیاسی فضا و جهانی ‏شدن به ‏عنوان خوانش خاصی از مکتب اقتصاد سیاسی فضا موید این مطلب است. جهانی‏ شدن معتقد بر تسلط سیاست بازاریابی نیولیبرالیسم بر ابعاد وسیعی از جهان است که آثار آن قابل پیگیری در سازمان فضایی شهرهاست و می ‏تواند آن‏ را دستخوش تحولاتی کند؛ وجود روابط نابرابر و تقسیم شهر به دو قطب فقیرنشین و ثروتمندنشین و افزایش فاصله روزافزون آن‏ها بخشی از آثار نیولیبرالیسم در قامت شهر است که این امر در فضاهای شهری کشورهای جنوب (تامین ‏کننده مواد خام از جمله نفت) شدت بیشتری دارد. حال با توجه به اینکه کشور ایران با اتکا به اقتصاد نفت ارتباط تنگاتنگی با نظام سرمایه‏ داری جهانی پیدا کرده است، بررسی میزان جدایی‏ گزینی فضایی کلان‏شهر تهران هدف اصلی پژوهش حاضر است و این موضوع از طریق بررسی پراکنش گروه‏ های مختلف شغلی در سطح کلان‏شهر تهران انجام پذیرفته است و سوال این است که الگوی توزیع گروه‏های اجتماعی- شغلی در جریان بازساخت نیولیبرالیستی فضا در سطح کلان‏شهر تهران چگونه است؟ فرض آن است که توزیع طبقات بالا و پایین شغلی-اجتماعی در سطح کلان‏شهر تهران به ‏صورت قطبی اتفاق افتاده است. بدین منظور، از رویکرد کمی و تحلیل توصیفی-تبیینی بهره گرفته شده است. نتایج حاکی از آن است که در نظام بازساخت فضایی کلان‏شهر تهران تمرکز طبقه‏ های بالا و پایین اجتماعی- شغلی به میزان معناداری به ‏ترتیب در شمال و جنوب تهران شکل گرفته است که از این موضوع می ‏توان با نام «شکاف فضایی کلان‏شهر تهران» یاد کرد.