تاثیر دو نوع شدت تمرین تناوبی بر بیان ژن NRF1 و NRF2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی

بیوژنز میتوکندری یک چرخه پیچیده است که شامل هماهنگی بین بیان ژن های میتوکندری و ژن های هسته ای، سپس ورود محصولات به اندامک و تداوم گردش این چرخه می باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر دو نوع شدت تمرین تناوبی بر بیان ژنNRF1  و NRF2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی بود.

در این مطالعه تجربی 24 سر موش نر مدل سکته قلبی مواجهه با ایزوپروترنول به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT)، تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) و کنترل (C) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت 8 هفته تحت تاثیر تمرین تناوبی قرار گرفتند. تمرین در دو گروه شدت بالا و متوسط با مسافت طی شده همسان شامل اجرای 10 مرحله فعالیت 4 دقیقه ای با شدت 90-85 و 70-65 درصد VO2max بود و در این زمان گروه کنترل برنامه تمرینی نداشت. بیان ژنNRF1  و NRF2 میتوکندریایی با استفاده از روش Real Time PCR به دست آمد.

تفاوت معنی داری در بیان ژنNRF1  و NRF2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی در سه گروه تمرین و کنترل مشاهده شد (p≤0/001). نتایج آزمون توکی بیانگر افزایش معنی دار بیان ژنNRF1  و NRF2 در دو گروه تمرین تناوبی نسبت به گروه کنترل بود (p≤0/001). با این حال تمرینات HIIT اثرات بیشتری داشت.

به طور کلی به نظر می رسد که تمرینات تناوبی با شدت بالا و متوسط، به افزایش بیوژنز میتوکندری عضله قلبی منجر می شوند.