بررسی ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک خاصیت ضد چسبندگی عسل و کورتیکواستریید متعاقب جراحی تجربی در حفره شکمی خرگوش

مقایسه اثرات استفاده داخل صفاقی  عسل و کورتیکواستروییدها جهت ممانعت از تشکیل چسبندگی داخل شکمی پس از جراحی  تعداد 24 سر خرگوش تحت لاپاروتومی قرار گرفته و سطح سروزی کولون نزولی با مالش 100 مرتبه تامپون خشک تخریش شده و روی دیواره شکم تعداد 10 برش موازی ایجاد گردید. سپس خرگوش ها به چهار گروه 6 عددی تقسیم گردیدند.1-گروه  شاهد:  5 ml نرمال سالین  -  2-گروه کورتیکو استرویید (دگزامتازون) : 4/5 ml نرمال سالین +  0/5 دگزامتازون -  3-گروه عسل:  ml5 عسل - 4-گروه عسل و دگزامتازون : ml 5/4 عسل +  ml 5/0  دگزامتازون  به داخل شکم ریخته شد. و پس از 21 روز  خرگوش ها به صورت بی درد آسان کشی شده و بعد از کالبدگشایی درجه چسبندگی به صورت ماکروسکوپی تعیین شده و نمونه بافتی برداشت گردید. در گروه شاهد درجه بالایی از چسبندگی مابین دیواره شکم و ارگان ها مشاهده شد. در گروه کورتیکواسترویید (دگزامتازون) چسبندگی ها به صورت باندهای باریک و کمی مقاوم مابین اعضای داخلی رویت شده و در گروه عسل و عسل - دگزامتازون نیز چسبندگی  بسیار اندکی  به صورت باندهای بسیار نازک، سست و محدود مشاهده گردید. همچنین از نظر تشکیل فیبروز تفاوت معنی داری بین گروه 3 و 4 با گروه 1 و 2 رویت گردید. استفاده داخل صفاقی از عسل و دگزامتازون, سبب کاهش چسبندگی های داخل شکم پس از جراحی حفره بطنی در مدل خرگوش می گردند. اما عسل اثرات مطلوب تری نسبت به دگزامتازون در جهت ممانعت از تشکیل چسبندگی ها و همچنین کاهش واکنش های التهابی داخل حفره صفاق از خود نشان داد.