اثرات عوامل زیست محیطی بر سازوکار تولید هورمون های موثر بر دستگاه ایمنی سخت پوستان

استرس های محیطی در یک بوم سازگان پرورشی در کنار آلاینده ها، بر کیفیت زیست آبزیان موثر بوده و شاخص های ایمنی را تغییر دهند. از این رو، هدف از مطالعه پیش رو، معرفی سازوکار هورمونی پاسخ به استرس، کنترل دستگاه ایمنی سخت پوستان و تشریح اثرات عوامل زیست محیطی بر این سازوکار و نتایج حاصل از آن است. هورمون هاپیرگلیسمی سخت پوستان (CHH) با عملکرد دوگانه متابولیسمی- استرسی یکی از مهمترین عواملی است که می تواند بسیاری از فرایندهای زیستی در سخت پوستان را تنظیم کند. از سویی دیگر، استرس های محیطی، سرکوب شاخص های ایمنی نظیر فعالیت های ذره خواری، فنول اکسیداز (PO)، سوپراکساید دسموتاز (SOD)، پپتیدهای ضد میکروبی و لایزوزیم، کاهش سلول های خونی کل (THC) و فعالیت باکتری کشی همولنف، و همچنین تغییر در نسبت سلول های خونی در سخت پوستان را در پی خواهد داشت. بنابراین مدیریت استرس های محیطی و پیش گیری از مواجهه با آلاینده ها می تواند تولید را از دو طریق افزایش دهد. نخست کاهش ترشح هورمون هایی نظیر دوپامین که در شرایط استرس به هر بهایی منجر به حفظ بقای جانور می شوند، طبیعتا می تواند سبب گردد تا واکنش های زیستی به رشد منتهی شود. دوم اینکه پایداری شاخص های ایمنی در این جانوران می تواند مقاومت این جانوران را نسبت به عوامل بیما ری زا بالا برده و نرخ زنده مانی را در همه گیری های عفونی افزایش دهد. کوتاه سخن اینکه، مهم ترین مسیله ای که لازم است تا پرورش-دهندگان میگو به آن توجه داشته باشند، ثبات عوامل محیطی در بوم سازگان پرورشی است.