روش تنظیم یونی در آب های لب شور برای پرورش میگوی سفید غربی

کاهش زمین های ساحلی سبب گسترش دامنه پرورش میگو به سمت اراضی دور از ساحل و استفاده از آب های لب شور و چاه شده است. میگوی سفید غربی یکی از گونه های مقاوم به تغییرات شوری است که می تواند علاوه بر آب دریا در شوری های پایین نیز پرورش داده شود. با این حال، میزان رشد آن در شوری های مختلف متفاوت است. مطالعات متعدد حاکیست رشد این میگو تابعی از فاکتورهای یونی آب می باشد و در این راستا نسبت یون ها از اهمیت زیادی برخوردار است. از مهمترین این نسبت ها، نسبت سدیم به پتاسیم و منیزیم به کلسیم می باشد که در آب دریا (35 ppt) به ترتیب 28:1 و 1: 4/3 می باشد. نسبتهای نامناسب املاح بر رشد و بازماندگی میگو تاثیر منفی دارد. اگرچه میزان زیادی کلسیم برای ساخت پوسته جدید لازم است، اما نسبت کلسیم به پتاسیم در آب دریا در حدود 1: 1 می باشد. در آب هایی که نسبت Ca: K و Na: K زیاد است، افزودن پتاسیم به منظور کاهش این نسبت  سبب رشد بیشتر میگو می شود. برای تنظیم یونی می توان از روش اضافه کردن مواد معدنی به غذا و یا آب بهره برد، اما اضافه کردن به آب راحت تر و ارزانتر است. جهت اصلاح مقادیر نامناسب مواد معدنی در شوری های مختلف، میزان شوری آب (بر حسب ppt)  باید در ضرایب مربوطه ضرب شوند.