طراحی مدل ادراک مطلوبیت فضای ورزشی پارکی شهر تهران

هدف پژوهش حاضر طراحی مدل ادراک مطلوبیت فضای ورزشی پارکی شهر تهران است. روش تحقیق آمیخته کیفی- کمی با رویکرد اکتشافی است.

جامعه آماری در بخش کیفی شامل اعضای هیات علمی دانشگاه ها و افراد دارای تجارب مدیریتی در سازمان های ورزشی و در بخش کمی شامل تمامی افراد 18 سال به بالا که حداقل هفته ای دو بار از فضاهای ورزشی در شهر تهران استفاده می کنند، بودند. دوازده نفر در بخش کیفی و 384 نفر در بخش کمی نمونه آماری را تشکیل دادند. ابزار جمع آوری اطلاعات در بخش کیفی مصاحبه نیمه ساختارمند بود که نتایج برگرفته از این مصاحبه در قالب پرسشنامه ای با پنج عامل اصلی در بخش کمی استفاده شد. در این پژوهش برای روایی محتوایی از نظر خبرگان و اعتبار سازه (تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی)، برای تعیین پایایی مدل از دو شاخص پایایی ترکیبی و آلفای کرونباخ و از شاخص های روایی واگرا و همگرا (Ave) و مدلسازی معادله ساختاری از نرم افزارهای اس.پی.اس نسخه 23 و پی.ال.اس نسخه 2 استفاده شد.

شاخص برازش مدل 68/0 GOF= گزارش شد و نتایج پژوهش مدل نهایی را در پنج عامل امکانات رفاهی، ترجیح، دسترسی، تجهیزات و طراحی تایید کرد.

با توجه به تاثیر ترجیح بر مطلوبیت فضاهای ورزشی پارکی توسعه فضای ورزشی پارکی کم هزینه و با قیمت مناسب پیشنهاد می شود. بنابراین اگر اماکن ورزشی فضایی پارکی امن و مطلوب را فراهم سازیم و فعالیت ها و تفریحات سالم به گونه ای سازمان یافته و مطابق با ارزش های جامعه میسر شود، حضور فعال مردم و به تبع آن سرزندگی و زیست پذیری افراد جامعه افزایش می یابد.