مقایسه اثربخشی رواندرمانی پذیرش و تعهد با رویکرد یکپارچه نگر بر خودشناسی انسجامی افراد اقدام کننده به خودکشی

باتوجه به اینکه خودکشی یکی از مسایل مهم در حوزهی بهداشت عمومی میباشد، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی دو رویکرد درمانی یکپارچه نگر و رواندرمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش بر خودشناسی انسجامی افراد اقدام کننده به خودکشی انجام شد.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پس آزمون و پیگیری میباشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه افراد اقدام کننده به خودکشی که در سال 1399 در بیمارستانهای استان خراسان شمالی بستری بودند تشکیل دادند. نمونه این پژوهش شامل 24 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طریق گمارش تصادفی در دو گروه آزمایشی (12 نفری) قرار گرفتند. سپس یک گروه مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه دیگر رواندرمانی یکپارچه نگر را به مدت 8 جلسه دریافت کردند. ابزار پژوهش مقیاس خودشناسی قربانی و همکاران (2008) بود. داده های این پژوهش در چهار مرحله؛ قبل از مداخله، جلسه چهارم مداخله، در پایان مداخله و دو ماه بعد از اتمام مداخله جمعآوری و با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته چند متغیری و SPSS از طریق نرم افزار تحلیل آماری نسخه 26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها نشان داد مداخلات هر دو روش درمانی، یکپارچه نگر و تعهد و پذیرش بر خودشناسی انسجامی و ابعاد آن موثر بوده F=120,.346, P<0.001, eta= است و هر دو روش درمانی باعث افزایش نمرات خودشناسی انسجامی شده است (0.860). البته رویکرد یکپارچه نگر در افزایش خودشناسی انسجامی موثرتر بوده است.

جهت افزایش سطح خودشناسی انسجامی در افراد اقدام کننده به خودکشی به کاربرد درمانهای مبتنی بر رویکرد یکپارچه نگر و رواندرمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش توجه بیشتری شود