طراحی شهری با رویکرد افزایش تاب آوری کالبدی در مقابل زلزله؛ نمونه موردی: محله لب آب واقع در منطقه 8 شیراز

امروزه ارتقا کیفیت فیزیکی محیط یکی از مهمترین موضوعات مد نظر در طرحهای توسعه شهری است و همچنین مهمتر از آن افزایش و تقویت میزان تاب آوری بافتهای فرسوده شهری در مقابل سوانح طبیعی میباشد. در نظر داشتن موضوع کیفیت محیطی برای مداخله در بافتهای فرسوده، موجب رویکردی نسبتا جامع به تمامی ابعاد فرسودگی در این بافتها خواهد شد. به همین سبب، پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا با بررسی وضع موجود محدوده به کیفیتهای محیطی، ابعاد کالبدی تاب آوری و تحلیل آنها در محله لب آب واقع در بافت تاریخی فرهنگی شهر شیراز بپردازد. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی-پیمایشی در بستری از مطالعات کتابخانه ای برای استخراج معیارها بهره گرفته شده است.تحلیل معیارهای کیفیت محیطی به دست آمده در بافت مورد بررسی، با استفاده از نرم افزار GIS (سامانه اطلاعات جغرافیایی) در مناطق آسیبپذیر مشخصشده و در نهایت با استفاده از روش SWOT تجزیه وتحلیل داده ها و راهکارها ارایه شده است. این پژوهش از نوع کیفی-کمی بوده و از حیث هدف، کاربردی قلمداد میشود. ارزیابی میزان آسیبپذیری محله لب آب شهر شیراز در برابر زلزله و تدوین راهبردهایی بهمنظور کاهش آسیبپذیری در اثر بحران زلزله هدف این پژوهش است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که قسمتهای غربی محدوده آسیب پذیری بیشتری را دارند از این جهت توجه بیشازپیش به مفهوم تاب آوری کالبدی برای ارتقا و افزایش توان محدوده در برابر سوانح طبیعی از جمله زلزله به ویژه در بخش غربی محدوده بافت فرسوده لب آب ضروری میباشد.