طراحی مدل شیوه گزارشگری بینامتنیت مالی و تاثیر آن بر راهبرد بهینه مدیریت سرمایه در گردش: مطالعه موردی شرکت های فعال در صنعت فولاد

شیوه های گزارشگری مالی به عنوان یک راهبرد اطلاعاتی، ضمن اینکه می تواند به افزایش تعامل ارتباط شرکت با ذینفعان کمک نماید، در عین حال می تواند بر مسیر آتی شرکت از نظر اتخاذ سطح بهینه سرمایه در گردش، موثر باشد. گزارشگری بینامتنیت مالی رویکردی سیستماتیک و مبتنی بر ادراک متعامل بین شرکت با ذینفعان محسوب می شود که امکان ارایه ی صورت های مالی مقایسه پذیر را در یک بازار رقابتی فراهم می نماید و از طریق آن می تواند به دلیل ایجاد اطمینان فزآینده در بازار، سیاست های بهینه ی سرمایه در گردش شرکت های فعال در صنعت فولاد را تحت تاثیر قرار دهد. هدف این پژوهش طراحی مدل شیوه گزارشگری بینامتنیت مالی و تاثیر آن بر راهبرد بهینه مدیریت سرمایه در گردش شرکت های فعال در صنعت فولاد می باشد. روش شناسی این پژوهش  آمیخته بود که در بخش کیفی از تحلیل گرندد تیوری براساس رویکرد گلیزر جهت تدوین مدل و در بخش کمی از تحلیل واریانس استفاده شد. در واقع هدف از انجام تحلیل در بخش کیفی ارایه ی مدل و در بخش کمی، واکاوی تفاوت شیوه های گزارشگری بینامتنیت مالی در اتخاذ بهینه ی مدیریت سرمایه در گردش بود. جامعه هدف در بخش کیفی 12 نفر از متخصصان دانشگاهی بودند که چه به لحاظ علمی و چه به لحاظ تجربی، خبره تلقی می شدند. فرآیند انتخاب افراد شیوه ی نمونه گیری نظری براساس دانش تجربی در حرفه حسابداری بود. اما جامعه هدف در بخش کمی، مدیران بخش حسابداری شرکت های فعال در صنعت فولاد بودند که براساس تجربه های کاری و سطح دانش فنی و تخصصی باتوجه به سطح خطا 5 درصدو  توان آزمون 90 درصد، تعداد 2 گروه50 نفر تعیین براساس تفکیک متغیرهای جمعیت شناختی در خصوص تفاوت شیوه گزارشگری بینامتنیت مالی بر مدیریت بهینه ی سرمایه در گردش انتخاب و مشارکت داشتند. نتایج پژوهش در بخش کیفی از وجود 2 مقوله، 4 مولفه و 22 کد مفهومی حکایت دارد که شیوه گزارشگری بینامتنیت مالی را در قالب یک مدل پکپارچه 4 ضلعی بسترسازی نموده است. همچنین نتایج در بخش کمی باتوجه به دو مقوله ی رویکرد راهبردی و عملیاتی بینامتنیت گزارشگری مالی نشان داد، رویکرد بینامتنیت راهبردی در گزارشگری مالی بر مدیریت بهینه سرمایه در گردش نسبت به رویکرد بینامتنیت عملیاتی در گزارشگری مالی تفاوت معناداری دارد.