تجربه زیسته مادران از آموزش مجازی فرزندان در دوران قرنطینه کرونایی (مطالعه ای پدیدارشناسانه)

با شیوع کرونا و تبدیل آموزش حضوری به آموزش مجازی، آموزش دانش آموزان به ویژه در سن نوجوانی، با چالش هایی برای والدین همراه بود. هدف پژوهش حاضر، فهم تجربه زیسته مادران و ابعاد و معانی پیوسته به آن درباره آموزش مجازی در دوران قرنطینه کرونا است. روش تحقیق، پدیدارشناسی توصیفی است. بدین منظور، از بین مادران تهرانی با روش نمونه گیری هدفمند 15 نفر که حداقل یک فرزند مدرسه ای 11 تا 15 سال داشتند، انتخاب و داده ها با روش مصاحبه عمیق و نیمه ساختاریافته جمع آوری شد و این کار تا زمان دستیابی محقق به اشباع نظری ادامه پیدا کرد. تحلیل داده ها ازطریق کدگذاری و مشخص شدن مقوله های اصلی و فرعی با استفاده از روش کلایزی انجام شد. یافته های پژوهش درباره نگرانی ها و دغدغه های مادران شامل 4 مضمون اصلی و 9 مقوله فرعی به ترتیب: آسیب های فرهنگی و اجتماعی دانش آموزان (آسیب پذیری دانش آموزان در فضای مجازی، رشد فرهنگ مصرف گرایی در دانش آموزان و اختلال در جامعه پذیری دانش آموزان)، مخاطرات سلامت جسمی و روانی دانش آموزان (اختلالات جسمی و آسیب های روانی)، ناکارآمدی آموزش مجازی (محقق نشدن کامل امر آموزش و نبود زیرساخت جهت آموزش مجازی) و مزایای ادراک شده ی آموزش مجازی (فرصت های آموزش مجازی و افزایش توانمندی دانش آموزان در فضای مجازی) است.