بررسی امکان توسعه صنایع پایین دست فولاد استان یزد

سیاست گذاری و برنامه ریزی صحیح اقتصادی در هر کشور مستلزم شناخت امکانات و قابلیت های تولیدی و مزیت اقتصادی مناطق مختلف آن کشور است. صنعت فولاد از صنایع مهم زیربنایی توسعه کشور ایران محسوب می شود که از پتانسیل صادراتی بالایی برخورداراست. هدف پژوهش حاضر، شناخت مزیت نسبی زیربخش های بالادست و پایین دست صنعت فولاد استان یزد طی سال های 1383 تا 1397 می باشد، چرا که بخش اعظم معادن سنگ آهن کشور در استان یزد قرار گرفته است. ابزار سنجش، مدل اقتصاد پایه و شاخص ضریب مکانی است که با استفاده از آمار مربوط به حساب های منطقه ای بانک مرکزی و مرکز آمار ایران محاسبه شده است. ضریب مکانی، اهمیت نسبی یک فعالیت را در منطقه نسبت به اهمیت نسبی همان فعالیت در اقتصاد ملی نشان می دهد. نتایج بررسی های پژوهش نشان داد؛ استان یزد در صنایع بالادست نسبت به کل کشور از تخصص تولیدی بیشتری برخوردار است و منطقه صادرکننده ارزش افزوده در فعالیت موردنظر است. در حالی که در بخش پایین دست عملکرد درآمدی ضعیفی را تجربه کرده است و درواقع منطقه واردکننده ارزش افزوده در این بخش است.به طورکلی بررسی یافته های پژوهش و پتانسیل تولیدی استان از قبیل؛ موقعیت جغرافیایی و ارتباطی با مراکز استان های اطراف، وجود نیروی کار متخصص و کارآمد در زمینه صنعت و معدن، علاقه سرمایه داران منطقه به سرمایه گذاری در بخش صنعت، دسترسی آسان سرمایه گذاران به بازارهای هدف، دسترسی راحت تولیدکنندگان به بازارهای هدف و توجه به مسایل کم آبی و غیره نشان داد؛ توسعه در بخش صنایع پایین دست فولاد نه تنها منجر به توسعه اقتصادی می شود بلکه همراه با رشد و افزایش ظرفیت های تولیدی اعم از ظرفیت های فیزیکی، انسانی و اجتماعی استان است و در کنار رشد کمی تولید، توان بهره برداری از منابع موجود به صورت مستمر و پویا افزایش یافته و هرروز نوآوری جدیدی صورت خواهد گرفت. اما به دلیل عدم جامع نگری در خصوص پروژه های توسعه از معدن تا محصول نهایی با ارزش افزوده بالا، تاکنون کم ترین بهره مندی را از ارزش افزوده بخش پایین دست داشته است.