مقایسه اثربخشی زوج درمانی تلفیقی و هیجان مدار بر کیفیت روابط زناشویی زوجین دارای نشانه های اختلال استرس پس از سانحه

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج‌ درمانی تلفیقی و هیجان ‌مدار بر کیفیت روابط زناشویی زوجین دارای اختلال استرس پس از سانحه انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه‌ آزمایشی با طرح گروه کنترل نابرابر، همراه با مرحله پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه ‌کننده به مرکز مشاوره انتظامی همدان تشکیل دادند. در مرحله اول، با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس، تعداد 30 نفر که در مقیاس تعارضات زناشویی نمره بالاتر از 162 و در مقیاس اختلال استرس پس از سانحه، نمره 107 را کسب کرده بودند، انتخاب و سپس به‌ شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (10 نفر گروه تلفیقی و 10 نفر گروه درمان هیجان ‌مدار) و یک گروه کنترل (10 نفر) جای گذاری شدند. گروه‌ آزمایش اول، تحت 10 جلسه 90 دقیقه‌ ای درمان تلفیقی و گروه آزمایش دوم، تحت 10 جلسه 90 دقیقه ‌ای درمان هیجان ‌مدار قرار گرفتند؛ اما، گروه کنترل مداخله‌‏ای هیچ درمانی دریافت نکرد. به ‌منظور جمع‌ آوری داده‌ ها، از پرسشنامه‌ های تعارض زناشویی ثنایی (1387)، اختلال استرس پس از سانحه کینی (1988) و کیفیت زندگی زناشویی باسبی و همکاران (1995) استفاده شد. تحلیل داده‌ ها با بهره‌ گیری از آزمون ‌های تحلیل واریانس چندمتغیره و تعقیبی بن فرونی انجام گرفت. نتایج نشان داد، هر دو برنامه آموزشی تدوین ‌شده در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر افزایش کیفیت زندگی زناشویی به‌ میزان 64/0 داشته است (05/0>P). به ‌علاوه، بین اثربخشی زوج ‌درمانی تلفیقی و زوج ‌درمانی هیجان ‌مدار در ابعاد توافق زناشویی، خرسندی زناشویی و انسجام زناشویی تفاوت معناداری مشاهده نشد(05/0>P).