بررسی سیاست های توسعه زیست بوم نوآوری در حوزه هوش مصنوعی؛ شواهدی از ایران

هوش مصنوعی یکی از فناوری‌ های نو ظهوری است که در سال‌ های اخیر تا حد بسیاری نگاه‌ ها را به سمت خود معطوف کرده است. اثرات شگرف اقتصادی این فناوری و از طرف دیگر، مخاطرات و چالش‌ های بالقوه این فناوری باعث شده است سیاست‌ گذاران در کشورهای مختلف جهان توجه ویژه‌ ای را به سیاست‌گذاری مناسب در راستای توسعه زیست‌بوم نوآوری هوش مصنوعی معطوف کنند. پژوهش حاضر با بررسی دقیق سیاست‌ های توسعه زیست‌ بوم نوآوری هوش مصنوعی در 6 کشور ایالات متحده، چین، انگلیس، روسیه، هند و امارات و همچنین مصاحبه با خبرگان حوزه‌ های مختلف پیرامون هوش مصنوعی در کشور، نسبت به شناسایی کارکرد های اساسی هوش مصنوعی، بازیگران زیست‌ بوم نوآوری هوش مصنوعی در ایران و نقش‌ ها و روابط موجود بین آن‌ها اقدام نموده و با ارایه نگاشت‌ های ساختاری و کارکردی، چندین سیاست برای توسعه زیست‌بوم نوآوری هوش مصنوعی در ایران ارایه می‌ دهد. نتایج این پژوهش نشان می‌ دهد که زیست‌بوم نوآوری هوش مصنوعی دارای 41 بازیگر اصلی حکومتی، دولتی، نیمه‌ دولتی و خصوصی است که در خلال 7 کارکرد عمده سیاست‌گذاری، آموزش، تامین مالی، تحقیقات، شبکه‌سازی، فعالیت‌ های نوآورانه و استارتاپی و توسعه زیرساخت فنی ایفای نقش می‌ کنند. همچنین نتایج پژوهش حاکی آن است که برای توسعه متناسب زیست‌بوم نوآوری هوش مصنوعی کشور و جلوگیری از عقب‌ ماندگی نسبت به دیگر کشور های جهان در بهره‌مندی از مزایای بالقوه هوش مصنوعی، به ارتباطات متقابل و هماهنگی سطح بالای نهادهای فعال در 3 بخش عمده دولت، صنعت و دانشگاه نیاز است.