تجربه ی زیسته ی نابینایان از اکران های ویژه در سینما و خوانش تصویر (مطالعه ی موردی نابینایان شهرهای تهران، آمل، کرج، شیراز و مشهد)

سینمارفتن یکی از نیازهای فرهنگی جمعیت نابینای ایران است. مشکلات نابینایان، باعث شده به صورت محدود در این مکان حضور یابند. هدف این پژوهش درک معانی تجربه‌ی زیسته از سینمای ویژه ی نابینایان و چگونگی فهم این پدیده است. برای تفسیر این تجربه، از روش پدیدارشناسی تفسیری ون منن استفاده شد. نمونه‌گیری به شکل هدف مند و ابزار جمع آوری داده‌ها مصاحبه و مشاهده بود. مصاحبه‌ها به شکل نیمه ساختارمند تا اشباع نظری 25 فرد نابینای مادرزاد که به سینمای نابینایان رفته بودند انجام شد. یافته‌های پژوهش شامل 5 مضمون، «آیین فیلم دیدن»، «لذت چندبعدی»، «توصیف گلایه ساز»، «تحقق یک رویا» و «یک گام به پیش» بود. نتیجه ی تحقیق نشان داد توصیف زنده، هم‌زمان با اکران فیلم، روشی غیرمعمول است و باعث بروز مشکلات زیادی در انتقال مفهوم تصاویر به نابینایان می‌شود. توصیف کنندگان فیلم هیچ گونه آموزشی ندیده‌اند. نابینایان خواهان مجهز شدن سینماها به سیستم‌های صوتی مخصوص نابینایان و تحقق اهداف جامعه ی فراگیر و تماشای فیلم در کنار سایر افراد جامعه بودند.