کارکرد ورزش در باز اجتماعی شدن مجرمین با رویکرد جامعه شناختی

یکی از راهبردهای اصلی در نظام پیشگیری، باز اجتماعی کردن است. فردی که مرتکب یک رفتار ناهنجار می‏شود باید با دریافت آموزش‏های مناسب و کسب مهارت‏های لازم مجددا وارد جامعه شود و جامعه هم آن فرد بپذیرد. بازاجتماعی کردن با بازاجتماعی شدن و جامعه ‏پذیری زندانیان، یک پیوند کاملا منسجم دارد. بسیاری از اوقات علت بازگشت بزهکاران به زندان به خاطر پذیرفته نشدن آن‏ها توسط جامعه است.از نظر قانون باز اجتماعی کردن وظیفه قوه قضاییه است اما تکرار جرم و بازگشت مجدد به زندان علاوه بر مسایل درون سازمانی، ریشه در عوامل فردی، روانی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی دارد. برخورداری از برنامه‏ های با کیفیت در بخش پیشگیری و استمرار آن‏ها از نکات کلیدی در باز اجتماعی کردن مجرمان است که باید به صورت جدی مورد توجه قرار گیرد. با گسترش گروه‏ های متنوع که به فرد فرصت عضویت می‏ دهد، جامعه ‏پذیری از دایره محدود و بسته پیرامون فرد به گستره وسیع‏ تری از گروه ‏های داوطلبانه انتقال یافته است. گروه ‏های ورزشی و عضویت یا ارتباط با آنها، فرصت دستیابی به جامعه ‏پذیری را فراهم می‏ آورد. در این پژوهش میدانی برای گردآوری عمده مطالب از کتاب و مقاله استفاده شده و با تحلیل و بررسی تاثیر ورزش بر بازاجتماعی شدن زندانیان که از تکنیک‏های مختلف علمی اعم از گردآوری اطلاعات به روش پیمایشی و گردآوری داده ‏ها از طریق پرسش‏نامه بهره گرفته شده است، به این نتیجه رسیده‏ایم که در بین ورزش با موضوع‏ های تکرار جرم، گرایش به خشونت، اعتیاد و خودکشی رابطه‏ ای وجود دارد و این نتیجه بیانگر آن است که در صورت افزایش ورزش، موضوعات یادشده کاهش می‏یابند.