تحلیلی بر سوادآموزی در ایل قشقایی پیش از آموزش عشایری

بدون شک هر جامعه، بسته به سبک زندگی، مهارت های ارتباطی و تکنولوژیکی، آموزش های خاص خود را نیز دارد. در جوامع عشایری و کوچنده، افراد به مرور زمان از طریق تجربه و مشارکت در امور، مهارت های لازم را برای بقا یاد می گیرند، اما سوادآموزی و فراگیری آن نیازمند نهادها و آموزشگاه های خاصی است که در جوامع ایلی ایران به شکل مدرن آن مرسوم نبود، بلکه در قالب مکتب خانه ها بوده است. پس از شکل گیری مدارس مدرن، ابتدا تدریس در مدارس عشایری نیز بر اساس اصول سایر مدارس دولتی بود که این رویه تا زمان جنگ جهانی دوم ادامه داشت و پس از آن نیز با برنامه اصل چهار با مساعدت های آمریکا، آموزش عشایری با عنوان تعلیمات عشایر ادامه یافت تا اینکه تشکیلات رسمی تعلیمات عشایری در سال 1348 با عنوان اداره کل آموزش عشایر دایر گردید. از این رو مقاله حاضر با روش توصیفی-تحلیلی تاریخی بر پایه منابع اسنادی، کتابخانه ای و تاریخ شفاهی با تمرکز بر ایل قشقایی درصدد پاسخ به این پرسش است که پیش از آموزش رسمی عشایری در ایران، سوادآموزی در ایل قشقایی چگونه بود؟ با توجه به این پرسش، فرضیه مقاله مبتنی بر این ایده است که توجه به سوادآموزی پیوسته در دوره های مختلف وجود داشته و مکاتب سیار دایر بوده و به مدرسه سازی نیز توجه ویژه ای شده است.