تعیین اثر میزوپروستول با و بدون لتروزول در القای سقط طبی موفق

رویکرد دارویی سقط جنین، یک جایگزین امن و موثر برای روش های جراحی است که با سطح بالایی از رضایت بیمار همراه است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر میزوپروستول با و بدون لتروزول در درمان سقط طبی موفق و ارتباط آن با سطح تیتراژ BHCG و طول سرویکس انجام شد.

روش کار: 

این مطالعه کارآزمایی بالینی دوگروهه تصادفی شده در سال 1400 بر روی 168 نفر از زنان باردار با سن حاملگی زیر 18 هفته کاندیدای ختم حاملگی انجام شد. افراد به طور تصادفی سازی به دو گروه A (دریافت کنندگان میزوپروستول و لتروزول) و B (دریافت کنندگان میزوپروستول و پلاسبو) تقسیم شدند. برای تمام بیماران در روز اول بستری، آزمایشات اولیه، تیتراژ BHCG، سونوگرافی حاملگی و بررسی طول سرویکس انجام شد. پس از دریافت دارو، تمام بیماران در روز پنجم تحت سونوگرافی بررسی بقایای حاملگی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های کای اسکویر، تی مستقل و رگرسیون لجستیک انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

بر اساس نتایج، گروه میزوپروستول + لتروزول نسبت به میزوپروستول + دارونما (1/88% در مقابل 5/59%) میزان سقط موفقیت آمیز بیشتری داشتند. افزایش طول دهانه رحم با احتمال بالاتر سقط جنین همراه بود (001/0>p)، در حالی که تیتراسیون BHCG  نقش پیش بینی کننده ای در القای سقط جنین را نشان نداد (05/0<p).

اضافه کردن لتروزول به رژیم دارویی میزوپروستول جهت القای سقط، منجر به افزایش درصد سقط موفقیت آمیز و کاهش استفاده از کورتاژ می شود.