مقایسه ی اثربخشی درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبت نگر بر معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

بیماری دیابت نوع 2، بر خلق و خوی بیماران اثر منفی دارد و برای افزایش امید به زندگی این بیماران، راهکارهای روان درمانی بسیاری وجود دارد، بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی اثربخشی درمان شفقت به خود و گروه درمانی مثبت نگر بر معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه ی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر بوشهر در سال 1399 تشکیل می دادند که با روش نمونه‏ گیری در دسترس از بین آن ها 45 نفر انتخاب گردیده و به ‏طور تصادفی در 2 گروه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و 1 گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به یک گروه آزمایش، 8 جلسه برنامه ی درمانی شفقت به خود و به گروه آزمایش دوم 6 جلسه روان درمانی مثبت نگر آموزش داده شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های معنای زندگی استگر و همکاران (2006)، امید به زندگی هرث (1992) و رفتارهای خودمراقبتی دیابت توبرت، هامپسون و گلاسکو (2000) استفاده شد. داده ها از طریق آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‏ ها نشان داد که هر دو برنامه درمانی شفقت به خود و روان درمانی مثبت نگر موجب افزایش معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می گردد (05/0>P).

با توجه به این نتایج می توان بیان نمود که استفاده از درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبت نگر می‏تواند قابل کاربرد برای متخصصین در جهت بهبود شرایط بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.