سیاست بسط و تعمیم در مذاکرات ایران و آمریکا از منظر کارکردگرایی

ایالات متحده در طی سال های اخیر، سیاست خارجی اعمالی خود را در مقابل ایران، بر مبنای موضوعات متنوعی تعریف نموده است. برنامه هسته ای ایران، برنامه دفاعی ایران در توسعه فعالیت های موشکی و رویکرد منطقه ای از جمله موضوعات مورد علاقه ایالات متحده در قبال ایران بوده که جهت مقابله با آنها سیاست های گوناگونی را درپیش گرفته است. اعمال تحریم های یک و چندجانبه، فشار حداکثری و اختلال در تعاملات و مناسبات منطقه ای و بین المللی ایران را می توان در راستای اعمال فشار جهت تغییر رویکرد ایران دانست. در بین موضوعات مطرح شده برنامه هسته ایران مورد مذاکره قرار گرفت و به توافق برجام انجامید که با خروج ایالات متحده و در پی آن کاهش اجرای تعهدات از جانب ایران تا آستانه فروپاشی پیش رفت. دولت بایدن با شعار بازگشت به توافق هسته ای در شرایطی به قدرت رسید که مهار رویکرد منطقه ای و برنامه موشکی ایران همچنان مسیله دارای اهمیت برای ایالات متحده است. پژوهش حاضر با بهره گیری از نظریه کارکردگرایی و روش توصیفی-تحلیلی در پی پاسخ به این سوال است که ایالات متحده جهت مقابله با سیاست های منطقه ای و توسعه برنامه موشکی ایران، چه رویکردی را در پیش خواهد داشت؟ در پاسخ آورده ایم که ایالات متحده با پیوستن مجدد به توافق هسته ای در پی تسری آن به سایر سیاست های ایران از جمله فعالیت موشکی و منطقه ای و تغییر مواضع ایران خواهد بود.