اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن‏ آگاهی بر خودآگاهی هیجانی، همدلی و شفقت به خود در کارآموزان زن روان-درمانگری

هدف:

 پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن ‏آگاهی بر خودآگاهی هیجانی، همدلی و شفقت به خود در کارآموزان روان درمانگری انجام شد.

روش پژوهش:

 پژوهش نیمه‏آزمایشی با طرح پیش‏آزمون-پس‏آزمون با دو گروه آزمایش و گواه و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از کلیه کارآموزان زن روان درمانگری شهر تهران در سال 1400 بود که با روش نمونه ‏گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه 15 نفری جایگزین شدند. گردآوری اطلاعات با پرسشنامه خودآگاهی هیجانی ریفی و همکاران (2008)، پرسشنامه همدلی مهرابیان و اپستین (1972) و پرسشنامه شفقت به خود نف (2003) انجام شد. برای هر یک از گروه ‏های آزمایش برنامه مداخلاتی درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی باون و مارلات (2011) به صورت جلسات هفتگی برگزار شد. تحلیل داده‏ها علاوه بر روش‏های آمار توصیفی با تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بنفرونی انجام شد.

نتایج نشان داد در دوره پس‏آزمون بین میانگین نمرات همدلی (001/0>P)، ذهن‏ آگاهی هیجانی (001/0>P)، و شفقت به خود (001/0>P) گروه‏ شرکت کننده در جلسات مداخله نسبت به گروه گواه از نظر آماری تفاوت معنادار می‏باشد. اثربخشی دو شیوه مداخلاتی در طول زمان در آزمودنی‏های گروه‏های آزمایش پایدار بود.

براساس نتایج پژوهش انجام مداخلات روان‏شناختی جهت آماده‏سازی کارآموزان روان‏درمانگری اهمیت بالایی دارد و می تواند پایه ای برای آگاهی افزایی و به کارگیری صحیح این مداخلات در کارآموزان روان درمانگری باشد.