معنای ثقه درلغت و اصطلاح رجالیین

ثقه مصدر"وثق" از باب ورث در لغت به معنای اطمینان واعتماد کردن است،این واژه درباره جمع و مفرد یکسان استعمال می شود.در معنای اصطلاحی ثقه اختلاف بین رجالیین وجود دارد بعضی ثقه را امامی عادل گفته اند وبعض دیگر علاوه بر امامی عادل ضابط بودن را از شرایط ثقه شمرده اند طایفه سوم هیجکدام از امامی ، عادل ویا ضابط بودن را در ثقه قبول ندارند فقط اطمنان را کافی دانسته اند...«ثقه» در اصطلاح علم رجال، به راوی عادل ضابط امامی اطلاق شده و از جمله الفاظ صریح در توثیق و تعدیل به شمار می رود.بکار بردن لفظ "ثقه" درباره افراد غیر امامی نشان دهنده این مطلب است که لفظ ثقه بتواند مثبت امامی بودن راوی باشد، مشکل است؛مرحوم کلباسی می گوید: اگر کسی عدالتش احراز نشود علمای رجال توثیقش نمی کنند، اگر علما شخصی را توثیق کرد ومتعرض مذهب او نشد منظور امامی است،در صحاح و قاموس ثقه را به حفظ باحزم تفسیر کردند،در المجمع، به حفظ بلیغ«ضبط الشیی ضبطا،حفظه حفظا بلیغا در پاره ای از کاربردهای رجالی، لفظ ثقه تکرار شده که از باب تاکید بر "مورد اعتماد بودن راوی" است.