چالش های اخذ ضامن یا تامین از محکوم‏له در حکم غیابی از منظر فقه و حقوق ایران

یکی از مسایل مهمی که در حکم غیابی پس از قطعیت برای به اجرا گذاردن آن حایز اهمیت است، معرفی ضامن معتبر یا اخذ تامین متناسب از محکوم له می باشد، که تبصره 2 ماده 306 قانون آیین دادرسی مدنی به این نکته اشاره دارد. مشهور فقها نیز برای به اجرا گذاردن حکم غیابی قایل به اخذ ضامن یا اخذ تامین می باشند. دلیل آن این است که، با این کار محکوم علیه غایب پشتوانه ای برای تامین زیان خود می یابد. تحقیق حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و با استفاده از ابزار فیش برداری است. در این نوشتار پس از بررسی دیدگاه های متعدد دو مورد اشکال بررسی و مطرح گردیده است. اول؛ در فقه و حقوق، مدت زمان برای بقای اخذ تامین تعیین نشده است. دوم؛ در رویه قضایی، دادگاه هنگام صدور اجراییه تامین اخذ می کند در حالی که ممکن است اجراییه ابلاغ واقعی شود و نیاز به اخذ تامین نباشد، بنابراین باید در هنگام اجرای حکم تامین اخذ نمایند تا حقوق محکوم له ضایع نگردد. لذا برای جلوگیری از ضایع شدن برخی حقوق محکوم ‍ له راه کارهایی ارایه گردیده است.