تاثیر تمرین استقامتی شدید بر هموکسیژناز1 و TNF-α در بافت های روده و معده موش های صحرایی نر ویستار
فعالیت ورزشی شدید با ایجاد فشار اکسایشی، در ایجاد برخی آسیب های عضلانی و گسترش التهاب بعد از فعالیت نقش دارد. از طرفی، عنوان شده است که تحمل فشار اکسایشی می تواند به وسیله پروتیین های استرسی مانند هموکسیژناز انجام شود. بنابراین، هدف مطالعه حاضر تعیین و بررسی تاثیر تمرین استقامتی شدید بر میزان آنزیم هموکسیژناز1 وTNF-α در بافتهای معده و روده موش های صحرایی نر ویستار بود.
در این مطالعه تجربی که در سال 1397 انجام شد، 16سر موش صحرایی نر ویستار با سن 8 هفته پس از 10جلسه آشنا سازی و وزن کشی به صورت تصادفی در 2 گروه (کنترل و تمرین استقامتی شدید) تقسیم شدند (میانگین و انحراف استاندارد گروه کنترل 18/8 ±125/203 و تمرین استقامتی شدید9/7±25/211). پروتکل تمرین استقامتی شدید شامل دویدن بر روی نوارگردان به مدت 8 هفته (5 جلسه در هفته) بود، آب و غذای استاندارد به صورت آزادانه در اختیار نمونه ها قرار گرفت. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و ناشتایی 4 ساعته موش ها تشریح شدند و نمونه های بافتی جمع آوری شدند و غلظت آنزیم هموکسیژناز-1 و میزان TNF-α با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری شد. دادههای جمعآوری شده با استفاده از آزمون تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها:
نتایج نشان داد تمرین استقامتی شدید تاثیر معنی داری بر میزان آنزیم هموکسیژنازبافت معده موش ها نداشت (88/0=p). همچنین میزان آنزیم هموکسیژناز1 در بافت روده موش ها تغییر معنی داری ایجاد نکرده بود (79/0=p). میزان TNF-α بافت معده موش ها در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (48/0=p). میزان TNF-α در بافت روده دو گروه نیز تفاوت معنی دار نداشت (12/0=p).
با توجه به عدم تغییر میزان TNF-α، احتمالا تمرینات ورزشی منظم استقامتی، با ایجاد سازگاری مفید در سیستم آنتیاکسیدانی، بافت های معده و روده را در مقابل اثرات مخرب تمرینات استقامتی شدید ایمن ساخته است. از سویی این احتمال هم وجود دارد که عدم تغییرات معنی دار در شاخص التهابی در پژوهش حاضر می تواند به شدت تمرین به کار گرفته شده مربوط باشد. همچنین، در صورت مناسب بودن شدت فعالیت ورزشی جهت تغییر در سطوح شاخص التهابی، عدم انجام صحیح تمرین ورزشی از به غیر از نمونه های پژوهش حاضر هم احتمالا عاملی بر عدم بروز تغییرات معنی دار در پژوهش حاضر است