از خلیج گوانتانامو تا ابوغریب: به چالش کشیدن و تطبیق دادن ویژگی جهانشمولی حقوق بشر

طی چند سال گذشته دو اتفاق، هویت آمریکایی و بینش جهانی نسبت به آمریکا در خصوص حقوق بشر به طور اساسی دگرگون کرده است. اولین اتفاق حبس «جنگجویان دشمن» در خلیج گوانتانامو و دوم آزار زندانیان در زندان ابوغریب عراق است. این مقاله به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه گوانتانامو و ابوغریب تلقی های فکری و عمومی از حقوق بشر در آمریکا و خارج از آن را تغییر داده اند. این مقاله استدلال می کند که واکنش های بسیار متفاوت به این رویدادها در ایالات متحده و خارج از آن حاکی از حرکتی به سمت دیدگاه نسبی گرایانه حقوق بشر در ایالات متحده است به این صورت که حقوق بشر به دلیل ضرورت و قانون در داخل آمریکا محدود می باشد، اما در خارج از آمریکا قوانین حقوق بشر دارای ویژگی جهانشمولی دارند. حرکت به سوی درک جهانی مشترک از ضرورت و قانونمندی برای پیگیری حقوق بشر جهانشمول حیاتی است. واکنش ها به گوانتانامو نشان دهنده پذیرش فزاینده ویژگی نسبی حقوق بشر در ایالات متحده است. در زمستان و بهار سال 2003، نیروهای نظامی ایالات متحده در زندان ابوغریب مرتکب یک سری تخلفات اغلب وحشتناک علیه زندانیان عراقی شدند. هنگامی که اخبار و تصاویر این سوء استفاده ها به رسانه ها رسید، واکنش در ایالات متحده با خشم اخلاقی و محکومیت گسترده همراه بود. همچنین، در خارج از ایالات متحده، واکنش ها به زندان گوانتانامو و ابوغریب به همان اندازه محکوم شده است و نقض حقوق اساسی بشر تلقی شده است. این واکنش های بین المللی نشان دهنده رویکرد جهانی فزاینده به حقوق بشر در سایر نقاط جهان و برداشت های کاملا متفاوت از ضرورت و قانونی بودن نقض حقوق بشر است. تمایزات انتقادی بین واکنش ها به ابوغریب و گوانتانامو بر اساس ضرورت و قانونی بودن این اقدامات است. این مقاله استدلال می کند که حل و فصل اختلافات در مورد ضرورت و قانونی بودن نقض حقوق بشر گامی ضروری در پیگیری حقوق بشر جهانشمول است و این دو رویداد ممکن است بینشی را در مورد درک مشترک از ضرورت و قانونی بودن ارایه دهند. بخش اول این مقاله واکنش های ایالات متحده به زندان گوانتانامو و ابوغریب را در قانون، سیاست و فرهنگ دنبال می کند و حرکتی به سمت برداشت نسبی گرایانه از حقوق بشر را بر اساس مفاهیم ضرورت و قانونی پیشنهاد می کند. بخش دوم به واکنش های بین المللی به گوانتانامو و ابوغریب می پردازد، و نشان می دهد که هر دو رویکردی جهان شمول به حقوق بشر را تقویت کرده اند که ریشه در درک بسیار متفاوتی از ضرورت و قانونی بودن دارد. بخش سوم حقوق بین الملل و برداشت های عمومی از مفهوم ضرورت را از طریق توضیح واکنش های مختلف در ایالات متحده و خارج از کشور و ارایه بینشی به درک مشترک از این اصطلاح بررسی می کند. این مقاله با این استدلال به پایان می رسد که حرکت به سمت حقوق بشر جهانی در دوران پس از 11 سپتامبر مستلزم اجماع بیشتر در ایالات متحده و خارج از کشور هم در قانون و هم در برداشت عمومی از ضرورت محدود کردن حقوق بشر است.