فراتر از قانون خلق ها: بازنگری در مفهوم بدون جهان وطنی حقوق بشر

بحث های غربی درباره حقوق بشر منجر به ادغام دو موضع مختلف در مورد آزادی های اساسی و غیرقابل سلب شدنی شده است که شهروندان باید بتوانند به عنوان یک اصل از آنها برخوردار شوند. اول، این مورد که معمولا به عنوان دیدگاه جهان وطنی شناخته می شود [1]، ادعا می کند که یک مجموعه از حقوق اولیه بشر برای همه جوامع معتبر است. ادعای دیگر این است که شهروندان جوامع مختلف ممکن است دارای مجموعه های متفاوتی از حقوق بشر باشند. هر فرد متفکری می پذیرد که این ویژگی اساسا باید شایسته و مناسب با شرایط فرهنگی و تاریخی جامعه مورد نظر باشد. در میان بسیاری از نظریه پردازان برجسته جهان وطنی، دیوید هلد به عنوان منسجم ترین و پر سر و صداترین مدافع جهانشمولی حقوق بشر شناخته شده است. مسلما تاثیرگذارترین حامی مجموعه های حقوقی متمایز برای محیط های اجتماعی مختلف، جان رالز است، که مفهوم بحث برانگیز او از قانون خلق ها صراحتا از جوامع لیبرال می خواهد که اگر به این مجموعه های حقوقی متمایز احترام نمی گذارند، راه های جایگزینی که در آن حداقل دسته ای از حقوق اساسی ممکن است بیان شود را تحمل کنند. [2] این مقاله ابتدا نشان می دهد که این دو قطب متضاد بحث حقوق بشر بسیار بیشتر از آنچه انتظار می رود به یکدیگر نزدیک شده اند. دوم، این مقاله دو استدلال را ترسیم می کند که می توان آنها را ترکیب کرد و دیدگاهی را ارایه داد که عمیقا با دو موضع متعارف متفاوت است، دیدگاهی که نه تنها مبنایی برای حقوق بشر پیشنهاد می کند که حتی حداقلی تر (و در نتیجه رادیکال تر) از قانون خلق است. این دیدگاه ما را ترغیب می کند که بین مولفه های مدنی و اخلاقی حقوق بشر مرزبندی روشنی ایجاد کنیم. در نهایت، این مقاله شواهد تجربی ارایه می کند که نشان می دهد نگرش مدارا نسبت به مجموعه های متمایز حقوق بشر به ترویج صلح بین دولت ها تمایل دارد. این نشان می دهد که عدم احترام به تفاوت های بین فرهنگی در حقوق بشر، زمینه را برای جنگ بین دولتی فراهم می کند.