مقایسه اثربخشی رویکردهای واقعیت درمانی و تصویرسازی ارتباطی (ایماگوتراپی) بر ابرازگری هیجانی زنان متقاضی طلاق

 تاثیر رویکردهای روان‌شناسی بر بهبود ابرازگری هیجانی از اختلافات زوجین می‌کاهد. ‌پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو رویکرد واقعیت‌درمانی و تصویرسازی ارتباطی (ایماگوتراپی) بر ابرازگری هیجانی زنان متقاضی طلاق شهر ‌همدان انجام شد.

روش‌بررسی:

 روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری سه‌ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی زنان متقاضی طلاق سال 1398 در ‌شهر‌ همدان تشکیل دادند. سی نفر از زنان داوطلب به‌شیوه دردسترس به مطالعه وارد شدند. این افراد با درنظرگرفتن معیارهای ورود و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه (در هر گروه ده نفر) قرار گرفتند. آموزش تصویرسازی ارتباطی به‌مدت ده جلسه شصت‌دقیقه‌‌ای و آموزش واقعیت‌درمانی به‌مدت هشت جلسه نوددقیقه‌‌ای انجام‌ شد. ابزار پژوهش‌، ابرازگری هیجانی (کینگ و امونز، 1990) بود که در سه مرحله مذکور برای تمام گروه‌ها اجرا شد. داده‌ها با آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 20 در سطح معناداری کمتر از 0٫05 تحلیل شدند.   

یافته‌ها:

یافته‌ها حاکی‌از تفاوت معنادار گروه واقعیت‌درمانی با گروه گواه برای متغیرهای ابرازگری هیجانی (0٫001>p)، ابراز هیجان مثبت (0٫001>p)، ابراز صمیمیت (0٫001>p) و ابراز هیجان منفی (023/0=p) بود. همچنین نتایج تفاوت معناداری را در گروه تصویرسازی ارتباطی با گروه گواه برای متغیرهای ابراز هیجان مثبت (0٫041=p) و ابراز صمیمیت (0٫005=p) نشان داد. در گروه‌های آزمایش تفاوت معناداری بین مراحل پس‌آزمون و پیگیری در متغیرهای ابرازگری هیجانی، ابراز هیجان مثبت و ابراز صمیمیت مشاهده نشد که بیانگر ماندگاری تاثیر مداخلات در مرحله پیگیری بود (0٫05<p). بین گروه‌های آزمایش فقط در متغیر ابراز صمیمیت تفاوت معنادار وجود داشت (0٫039=p).

نتیجه‌گیری: 

براساس یافته‌های پژوهش، واقعیت‌درمانی بر ابرازگری هیجانی و مولفه‌های آن (صمیمیت، ابراز هیجان مثبت و ابراز هیجان منفی) اثربخش است؛ درحالی‌که تصویرسازی ارتباطی تنها بر دو متغیر ابراز هیجان مثبت و صمیمیت تاثیر دارد؛ ازاین‌رو‌، واقعیت‌درمانی بیش از تصویرسازی ارتباطی بر افزایش ابرازگری هیجانی موثر است.