ارزیابی اثر پلاسمای غنی از پلاکت انسان بر اسپرماتوژنز و تراکم کروماتین اسپرم موش سوری به دنبال آسیب ایسکمی- ریپرفیوژن ناشی از پیچش طناب اسپرماتیک

پیچش طناب اسپرماتیک از طریق ایجاد آسیب ایسکمی- ریپرفیوژن منجر به اختلال در عملکرد بیضه، مرگ سلول های زایا، تولید گونه های فعال اکسیژن و ناباروری می گردد. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) سرشار فاکتورهای رشد و سیتوکین های ضد التهابی می باشد. در این تحقیق اثرات PRP بر روی اسپرماتوژنز و تراکم کروماتین اسپرم به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن ارزیابی شد.

40 سر موش سوری نر بالغ به شرح زیر وارد مطالعه شدند. گروه کنترل، گروه پیچش/واپیچش، گروه کنترل منفی که جراحی پیچش/واپیچش همراه با تزریق محیط کشت به داخل بیضه انجام شد، گروه درمان که جراحی پیچش/ واپیچش همراه با تزریق PRP در این گروه انجام گرفت. بعد از گذشت یک سیکل اسپرماتوژنز، بررسی های هیستومورفومتری با رنگ آمیزی PAS و ارزیابی تراکم کروماتین اسپرم به کمک رنگ آمیزی آنیلین بلو صورت گرفت. داده ها توسط نرم افزار SPSS version 16 و آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی توکی آنالیز شدند.

میانگین تعداد سلول های اسپرماتوژنیک، سرتولی، لیدیگ، میویید، نمره جانسون، میانگین قطر و ضخامت اپی تلیوم زایا به دنبال آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن به صورت معنی داری کاهش یافت. میانگین ضخامت غشای پایه لوله های سمینی فروس و هم چنین درصد اسپرم های دارای هیستون اضافه به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن افزایش یافت (0/001 <p). پس از درمان با PRP، بهبودی قابل توجهی در ساختار بافتی لوله ها، زنده مانی سلول ها و تراکم کروماتین اسپرم یافت شد درحالیکه هم چنان تفاوت معناداری درمقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید (0/001 <p).

نتیجه گیری:

 PRP با دارا بودن فاکتورهای رشد و سیتوکین های ضدالتهابی دخیل در رگ زایی و عملکرد آنتی اکسیدانی قادر است عوارض ناشی از آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن را به طور نسبی بهبود بخشد.