تحلیل جامعه شناختی سیاسی از جنبش های زیست محیطی متاخر

جنبش های زیست محیطی متاخر به منظور مقابله با تهدیدات ناشی از تخریب محیط زیست و اقدام مستقیم برای حفاظت از محیط زیست، از دهه 1980وارد عرصه سیاست شدند و از همان ابتدا تلاش کردند با استفاده از شیوه های مسالمت آمیز و غیرمسالمت آمیز در قالب گروه های ذی نفوذ و احزاب سبزبر سیاست های محیط زیستی دولت ها تاثیرگذار باشند و دولت ها نیز متقابلا تلاش نمودند که از ظرفیت جنبش های زیست محیطی برای هدایت و جهت دهی به افکار عمومی به منظور حفظ منافع خود استفاده کنند.این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این سوال است که، چگونه می توان جنبش های زیست محیطیمتاخر را در قالب جامعه شناسی سیاسی تحلیل نمود؟ بنابراین، با روش کیفی و تفسیری شیوه مطالعات موردی جنبش های زیست-محیطی متاخر را بر اساس تیوری پلورالیسم سیاسی رابرت دال از بعد جامعه شناسی سیاسی مورد بررسی قرار می-دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که جنبش های زیست محیطی متاخر با استفاده از روش های دموکراتیک، در قالب گروه های ذی نفوذ و احزاب سبز ، می توانند حاکمیت های سیاسی را با چالش هایی جدی مواجه سازند و سیاست های دولت ها را در جهت بهبود وضعیت محیط زیست تحت تاثیر و جهت دهی خود قرار دهند. در مقابل، دولت ها نیز با به رسمیت شناختن و تقویت جنبش های زیست محیطی تلاش می کنند از ظرفیت آنها برای اهداف سیاسی و اجتماعی خود استفاده کنند. در نتیجه یک رابطه دو سویه میان دولت و جنبش های زیست محیطی متاخر به وجود آمده است که هر کدام از دو طرف رابطه با استفاده از شیوه ها و ابزارهای مورد استفاده خود وارد روابط قدرت با یکدیگر می شوند.