ترکیب مدل های فرایند تحلیل سلسلهمراتبی و برنامه ریزی آرمانی جهت تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی (مطالعه موردی: بانک مرکزی ایران)
حسابرسی داخلی در دو دهه گذشته، دستخوش تحولات بسیار عمیقی شده است. در گذشته، وظیفه اصلی حسابرسی داخلی، کنترل ثبت های دو طرفه حسابداری به منظور کشف موارد اشتباه بود؛ در مقابل، امروزه حسابرسی داخلی به منظور مدیریت ریسک، به کنترلها توجه دارد و درصدد گسترش راه های مناسب برای ارزش افزایی سازمان تحت بررسی است. ارزش با گسترش تولید کالا و خدمات و استفاده بهینه از منابع به وجود می آید. زمان یکی از منابع محدود واحد حسابرسی داخلی است که تخصیص بهینه آن در میان پروژه های مختلف حسابرسی، مسیله ای چندمعیاره بوده و شامل متغیرهای کیفی و کمی است. این پژوهش، از مدلهای سلسله مراتبی و برنام هریزی آرمانی برای تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی در بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، رویکردی ترکیبی ارایه میدهد. نتایج پژوهش نشان میدهد که تخصیص بهینه زمان، انعطافپذیری لازم را برای حداقل کردن ریسک فراهم می آورد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.