ترکیب مدل های فرایند تحلیل سلسله‏مراتبی و برنامه ریزی آرمانی جهت تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی (مطالعه موردی: بانک مرکزی ایران)

حسابرسی داخلی در دو دهه گذشته، دستخوش تحولات بسیار عمیقی شده است. در گذشته، وظیفه اصلی حسابرسی داخلی، کنترل ثبت های دو طرفه حسابداری به منظور کشف موارد اشتباه بود؛ در مقابل، امروزه حسابرسی داخلی به‎ منظور مدیریت ریسک، به کنترل‎ها توجه دارد و درصدد گسترش راه های مناسب برای ارزش ‎افزایی سازمان تحت بررسی است. ارزش با گسترش تولید کالا و خدمات و استفاده بهینه از منابع به وجود می‎ آید. زمان یکی از منابع محدود واحد حسابرسی داخلی است که تخصیص بهینه آن در میان پروژه ‎های مختلف حسابرسی، مسیله ای چندمعیاره بوده و شامل متغیرهای کیفی و کمی است. این پژوهش، از مدل‎های سلسله ‎مراتبی و برنام ه‎ریزی آرمانی برای تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی در بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، رویکردی ترکیبی ارایه می‎دهد. نتایج پژوهش نشان می‎دهد که تخصیص بهینه زمان، انعطاف‎پذیری لازم را برای حداقل کردن ریسک فراهم می آورد.