اقاله و فسخ قرارداد بازیکنان فوتبال و نتایج آن با تاکید بر مقررات فیفا و رویه قضایی حقوق ورزش

قرارداد میان باشگاه ورزشی و بازیکن فوتبال از یک سو مشمول مقررات کار و از سوی دیگر به عنوان یک رابطه قراردادی همواره مورد احترام بوده است و بازیکن فوتبال و باشگاه باید تعهدات قراردادی خود را براساس اصل لزوم وفای به عهد و ثبات قرادادی در ورزش فوتبال بطور کامل ایفا نمایند. مبانی قانونی اقاله یا فسخ چنین قراردادی و آثار آن در «مقررات وضیعت و نقل و انتقال بازیکنان فیفا» پیش بینی شده است و رویه قضایی اتاق حل اختلاف فیفا و دیوان داوری ورزش آن را توسعه داده اند. براساس این مقررات، اصولا قرارداد میان بازیکن فوتبال و باشگاه ورزشی تا پایان مدت قرارداد یا توافق دوجانبه طرفین مبنی بر خاتمه قرارداد پابرجا می ماند. علاوه بر اینکه بر اساس توافقات فی ما بین نیز می توان دلایل قراردادی دیگری برای فسخ پیش بینی نمود، با این وجود اقاله و فسخ یکجانبه به استناد علت موجه و یا علت موجه ورزشی بدون هیچ گونه محرومیت ورزشی یا جبران غرامتی، از استثنایات قانونی اصل ثبات قراردادی در حقوق ورزش است. این نتیجه با روشی تحلیلی و با رویکردی تطبیقی ضمن مطالعه مقررات فیفا و قوانین سوییس و با بررسی رویه قضایی دیوان داوری ورزش و اتاق حل اختلاف فیفا، در پژوهش حاضر در قالب مقاله علمی-پژوهشی مورد واکاوی قرار گرفته است.