محدوده های شناسایی حقوقی مثبت بیناجنسیتی ها

بدن آدمی نقشی غیرقابل انکار در تکوین شخصیت وی ایفا می کند. امروزه، با اتکا به تلاش های علمی صورت گرفته، می توان با طیف واره قلمداد کردن جنس، و به تبع آن جنسیت، شاهد جنس و جنسیت بینابین بود؛ وضعیتی که مدت ها «اختلال» انگاشته می شد و امروزه صرفا تجربه ای «متفاوت» از دو کهن الگوی جنسی زنانه و مردانه قلمداد می شود. بدین ترتیب و همراستا با تلاش های علمی صورت گرفته، فرآیند شناسایی حقوقی بیناجنسیتی ها به مثابه افرادی ذی شعور، کرامت مند و خودآیین آغاز گردیده است؛ فرآیندی که همچنان مراحل آغازین خود را در بسیاری از کشورها طی ننموده است. شناسایی حقوقی، کنشی است که طی زمان و متاثر از پویایی دو مفهوم «جنس» و «جنسیت»، یک سر خود را به فاعل شناسایی و سوی دیگر را به موضوع شناسایی حقوقی یعنی بیناجنسیتی ها گره می زند. حاصل این کنش ارتباطی دو الگو از شناسایی حقوقی است که در سویه منفی، از رهگذار انحصار جنس و جنسیت در دوگانه زن- مرد و تحمیل اعمال جراحی غیرضروری بر فرد بیناجنسیت، وی را به یکی از این دوگانه ملحق می سازد. اما در شناسایی حقوقی مثبت، با معرفی عناصر مولفی چون حق بر تعیین سرنوشت، حق بر تمامیت جسمانی و حق بر داشتن آلت جنسی دست ناخورده، الگویی حق بنیاد از شناسایی حقوقی بیناجنسیتی ها برساخته می شود؛ الگویی که ضرورت درمان و رضایت آگاهانه فرد بیناجنسیت محدوده های آن قلمداد می شوند. محدود نمودن این نوع از شناسایی حقوقی به این دو مولفه، بدان وجاهت تضمین گری بخشیده و بر قامت ایده اصلی شناسایی حقوقی مثبت که همانا «برابری» انسان بیناجنسیت با انسان زنانه و مردانه است، لباس واقعیت می پوشاند.