ساخت و رواسازی معیارهایی برای ارزیابی مسئولیت پذیری اجتماعی دانشگاه

هدف پژوهش حاضر ساخت و رواسازی ابزاری برای ارزیابی مسیولیت پذیری اجتماعی در دانشگاه رازی بود. بدین منظور از روش پژوهش آمیخته متوالی اکتشافی و در بخش کیفی نیز از روش گروه های بحث متمرکز (فوکوس گروپ) استفاده شد (27 =n). جامعه آماری در بخش کمی دانشجویان دکتری، اعضای هییت علمی و کارشناسان دانشگاه رازی بودند (1425=N) که تعداد 152 تن از آنها به عنوان نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای انتساب متناسب انتخاب شدند. روایی ظاهری و محتوایی ابزار پژوهش توسط گروه بحث متمرکز و محاسبه «نسبت روایی محتوا» و روایی سازه با استفاده از میانگین واریانس استخراجی و پایایی آن از طریق محاسبه پایایی ترکیبی و ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. یافته های پژوهش نشان داد که فعالیت های دانشگاه برای انجام دادن مسیولیت اجتماعی خویش در قبال جامعه در 9 بعد شامل مسیولیت پذیری در قبال دانشجویان، مسیولیت پذیری در قبال کارکنان و اعضای هییت علمی، مسیولیت پذیری اقتصادی، مسیولیت پذیری در قبال دانشگاه های همکار (همکاری بین دانشگاهی)، مسیولیت پذیری در قبال جامعه بیرونی، مسیولیت پذیری در قبال محیط زیست، مسیولیت پذیری در قبال آموزش با کیفیت، مسیولیت پذیری برای فرهنگ سازی و مسیولیت پذیری رهبری (مدیریت) دانشگاه قابل شناسایی است. این ابعاد درمجموع، 518/81 درصد از واریانس مسیولیت پذیری اجتماعی دانشگاه را تبیین می کنند. افزون بر این، یافته ها نشان داد که فعالیت های دانشگاه در زمینه مسیولیت پذیری اجتماعی از وزن یکسانی برخوردار نیستند و هر یک وزن و سهم متفاوتی دارند.