اثرات تغذیه میگو برافزایش میزان نیتروژن و فسفردرمحیط استخرهای پرورشی میگوی سفید غربی (Penaeus vannamei)

فعالیتهای پرورش میگو می تواند منجر به افزایش مواد آلی و معدنی در پیکره آبی و تخریب زیست محیطی گردد. بر اساس اطلاعات بدست آمده از پرورش میگوی سفید غربی (Penaeus vannamei) در یک سیستم مدار بسته ، فقط حدود 31 درصد نیتروژن و 15 درصد فسفر وارد شده از طریق غذا به تانک های پرورش، توسط میگو جذب می گردد و مابقی آن یا در رسوبات ذخیره شده و یا به صورت محلول در آب باقی می ماند. در یک استخر یک هکتاری با میزان تولید 3 تن درهکتار و میزان FCR معادل 1.67، مقادیر نیتروژن و فسفر وارد شده به این استخر به ترتیب حدود 283 و 39 کیلوگرم خواهد بود که تنها حدود 88 کیلوگرم نیتروژن و 6 کیلوگرم فسفر از طریق میگو جذب و مابقی به محیط وارد می شود. یکی از روش های پالایش زیستی پساب مزارع پرورش میگو، انتقال این پساب ها به حوضچه قرنطینه (ته نشینی) قبل از ورود به محیط طبیعی و استفاده از فیلتر های بیولوژیک است. تصفیه پساب ها به صورت مرحله به مرحله توسط گروه های مختلفی از آبزیان از قبیل صافی خواران (دوکفه ای ها و بار ناکل ها)، پوده خواران (کرم های پرتار و خیار های دریایی) و گیاهان آبزی صورت می گیرد