تاثیر قطع آبیاری در مراحل رشد زایشی و کاربرد ورمی کمپوست و سیلیکون بر عملکرد ‏کمی و کیفی و دوره پر شدن دانه گلرنگ ‏

هدف:

 هدف این ‏بررسی ارزیابی اثر نانوسیلیکون و ورمی کمپوست بر عملکرد کمی و کیفی و روند پر شدن دانه گلرنگ بود‎.‎

آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‏ کامل تصادفی با سه تکرار در ‏مزرعه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1399 اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی سطوح آبیاری ‏‏(آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در50% مراحل تکمه دهی و گلدهی به ترتیب به عنوان محدودیت شدید ‏و ملایم آبی بر اساس کد 55 و 65 مقیاس ‏BBCH‏)، محلول پاشی نانو سیلیکون (محلول پاشی با آب به عنوان ‏شاهد، کاربرد 25 و 50 میلی گرم درلیتر) و کاربرد ورمی کمپوست (عدم مصرف به عنوان شاهد، کاربرد 4 و ‏‏8 تن در هکتار) را شامل می شدند.‏

نتایج نشان داد کاربرد توام ورمی کمپوست و محلول پاشی50 میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون ‏تحت شرایط آبیاری کامل، شاخص کلروفیل (2/45%)، تعداد طبق در بوته (40%)، دانه در طبق (40%)، وزن ‏هزار دانه (45%)، طول دوره و دوره موثر پر شدن دانه (به ترتیب 9/40 و 9/31 درصد) را نسبت به شرایط ‏عدم کاربرد ورمی کمپوست، نانوسیلیکون و قطع آبیاری در مرحله تکمه دهی افزایش داد. همچنین بالاترین ‏سطح از کاربرد ورمی کمپوست در شرایط آبیاری کامل عملکرد دانه و درصد روغن را (به ترتیب 119 و ‏‏2/26 درصد) نسبت به عدم کاربرد ورمی کمپوست در شرایط قطع آبیاری در مرحله تکمه دهی افزایش داد. ‏بر اساس نتایج به نظر می رسد کاربرد ورمی کمپوست و نانوسیلیکون می تواند به دلیل بهبود اجزای عملکرد ‏و مولفه های پر شدن دانه، عملکرد دانه را تحت شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.‏