مطالعه توصیفی تجربه تنزل اقشار میانی در فضای اجتماعی و فیزیکی شهر تهران

تحرک اجتماعی اغلب واجد وجه مکانی-جغرافیایی است و تنزل در فضای اجتماعی معمولا با تنزل جایگاه در فضای فیزیکی همراه است. تورم شدید و افت قدرت خرید در سال های اخیر قاعدتا موجب تحرک نزولی بخش های مهمی از اقشار میانی جامعه شده است. این نکته با در نظر گرفتن افزایش جدی بهای مسکن در چند سال گذشته اهمیتی ویژه می یابد. در این مقاله ابعاد مختلف تنزل در فضای اجتماعی-جغرافیایی و مشخصا رانده شدن اقشار میانی به محلات ارزان تر، پروژه های مسکن مهر یا شهرهای هم جوار تهران با رویکردی بوردیویی واکاوی شده است. بدین ‌منظور اطلاعات حاصل از بیست مصاحبه با کسانی که تجربه رانده شدن از مناطق متعارف شهر را داشته اند با الهام از معروف ترین خانواده کدگذاری نظریه مبنایی تحلیل و عوامل زمینه ای، علی، نقطه گسست و پی آمدهای طرد از شهر و همچنین استراتژی های کنار آمدن با این پی آمدها تشخیص داده شده اند. نکته مهمی که از مصاحبه ها برمی آید آن است که افراد تا مدت ها سکونت در مکان جدید را موقت می پندارند و از انتساب خود به آن مکان شرمگین اند و با ساکنان قبلی آن مناطق فاصله گذاری می کنند. این نکته در کنار بیرون افتادن از شبکه دوستان و اقوام و انزوای ناشی از آن احتمال کنشگری سیاسی در جهت تغییر وضع را تضعیف می کند.