بررسی تطبیقی شیوه روایت در چهار نظریه فیلمنامه نویسی

این پژوهش به مطالعه چهار نظریه فیلمنامه نویسی سید فیلد، کریستوفر ووگلر، رابرت مک کی و جان تروبی می پردازد. چارچوب نظری این پژوهش برای مطالعه شیوه روایت بر پایه الگوهای ارایه شده از سوی هر چهار نظریه پرداز مورد بحث این پژوهش می باشد. هدف اصلی این مقاله مقایسه شیوه روایت در چهار نظریه فیلمنامه نویسی است. پرسش پژوهش این است که چه ویژگی های مشترک و چه تمایزاتی در شیوه روایت این چهار نظریه وجود دارد. رویکرد پژوهش حاضر کیفی و روش تحقیق ترکیبی از روش های تطبیقی، توصیفی و تحلیلی بوده و شیوه گردآوری اطلاعات بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، مشاهده ای و برداشت عینی صورت گرفته است است. یافته های پژوهش نشان می دهد وجوه مشترک و تمایزاتی میان این چهار نظریه وجود دارد و بر مبنای استفاده از شیوه روایت سه پرده ای هر چهار نظریه قابل انطباق اند. از یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت شیوه روایت در الگو ی سید فیلد بر اساس تمرکز بیشتر فیلمنامه به پیرنگ می توان یک الگوی پیرنگ محور دانست. مک کی تمایزی بین فیلمنامه پیرنگ محور و شخصیت محور قایل نمی شود و از شیوه روایت در الگوهای ووگلر و تروبی که تمرکز بیشتری بر شخصیت و تغییر آن دارند، می توان به عنوان الگویی شخصیت محور نام برد. این را هم باید در نظر گرفت که شیوه روایت در این چهار نظریه جدا از اینکه چه مقدار وابستگی به درام ارسطویی دارند، شکل دهنده شیوه روایت متداول در سینمای داستانی هستند.