«کنایه» درآیات قرآنی «بشارت» و «انذار»در ارتباط با بهشت و جهنم

قرآن کریم از جایگاه ام الکتاب نازل شده است تا مخاطبان خود را که نوع بشراست به مقصد نهایی خلقت یعنی رستگاری هدایت کند؛ در این راه در بیان معارف عمیق و والای خود که راه رسیدن به کمال انسانی است، فصیح ترین و بلیغ ترین اسلوب های ادبی رایج در آن زمان را به کاربرده است و از آنجایی که فهم صحیح قرآن درگرو آشنایی با این اسالیب است، کنایه نیز به عنوان یک اسلوب بیانی، نمود و جایگاه خاصی در قرآن دارد به طوری که در بسیاری از آیات ازجمله آیات بشارت و انذار زبان قرآن زبان کنایی است. آنچه ضرورت انجام این پژوهش را موجه می سازد،فهم بهتر مراد الهی در وسعت بخشی جملاتی که در آن فن کنایه در قالب مدح، ذم، اختصار، مبالغه، رعایت ادب، پرهیز از آوردن الفاظ قبیح و... به کار رفته است و در واقع انسان را به سوی درک بیشتر حقایق و معارف قرآن می کشاند تا ضمن یافتن راه صحیح زندگی، زیبایی های ادبی آن را دریابد و از آن لذت ببرد. بر اساس تحلیل آماری بیشترین کنایه های به کاررفته درآیات قرآنی مذکور کنایه از نوع موصوف به شیوه تلویح است.