ریزرخساره ها، محیط رسوبی و دیاژنز سازند داریان در جنوب شرق خلیج فارس

سازند داریان (شعیبا) با سن آپتین از مخازن مهم نفتی در حوضه رسوبی زاگرس و خلیج فارس به شمار می رود. این سازند در میدان  مورد مطالعه در جنوب شرقی خلیج فارس به عنوان مهم ترین سنگ مخزن این میدان بشمار می رود. در این مطالعه مقاطع نازک میکروسکوپی تهیه شده از مغزه های اخذ شده از سازند داریان، مورد مطالعه قرار گرفته است. بررسی ریزرخساره های سازند داریان در این میدان منجر به شناسایی 7 رخساره کربناته و 1 رخساره ترکیبی کربناته-آواری شد که در 4 کمربند رخساره ای شامل رمپ داخلی، رمپ میانی، رمپ خارجی و حوضه ژرف رسوب کرده اند. بررسی فونای موجود در رخساره های مورد مطالعه نمایانگر محیط نسبتا کم عمق دریایی (در برخی فواصل نمایانگر محیط دریای ژرف) است. تغییرات یکنواخت رخساره ای و نبود رودیست ها و مرجان ها که موجوداتی ریف ساز هستند، و همچنین جایگزینی جلبک لیتوکودیوم با توانایی پایین تر تشکیل ریف های عظیم، نشانگر محیط رمپ کربناته هموکلینال است که حاوی ریف های کومه ای است. از فرآیندهای مهم دیاژنزی که کربنات های این سازند را تحت تاثیر قرارداده اند می توان به سیمانی شدن، آشفتگی زیستی، پیریتی شدن، فسفاتی شدن، دولومیتی شدن، انحلال، فشردگی مکانیکی و شیمیایی و شکستگی اشاره کرد. تطابق داده های تخلخل و تراوایی مغزه ها نشان دهنده این است که کیفیت مخزنی سازند داریان در میدان مورد مطالعه متاثر از رخساره ها، محیط رسوبی و عوامل دیاژنزی بوده است، به نحوی که رخساره های لیتوکودیوم دار (باندستون و فلوتستون) بیشترین تخلخل و تراوایی را دارا هستند.