بررسی زمینه های امنیتی شدن موضوع اقلیت های دینی در جمهوری اسلامی ایران

مفهوم امنیتی کردن، یعنی خروج پدیده ها از حوزه سیاست های عمومی و ورود آن ها به حوزه امنیتی. طرح یک موضوع در دستور کار امنیتی، نقطه ی آغاز فرآیند امنیتی شدن است. هر چند کشور ما همواره میزبان اقلیت های قومی، نژادی و یا دینی بوده، ولی اقلیت های دینی به دلیل صبغه اعتقادی از وزن قابل توجه تری برخوردار بودند. در اصل 13 قانون اساسی تنها مسیحیت، یهود و زرتشت، مصداق اقلیت دینی می باشند.. از آنجا که علل و زمینه های تبدیل موضوع اقلیتهای دینی به مسیله امنیتی، همواره ذهن تصمیم گیرندگان این عرصه ها را به خود مشغول کرده؛ سوال اصلی پژوهش، این می باشد که «از نظر جامعه شناسی سیاسی، چه علل و زمینه هایی موجبات امنیتی شدن موضوع اقلیت های دینی مسیحیت، یهود و زرتشت در جمهوری اسلامی را فراهم می سازد؟». نکته مهم دیگر این که عدم شناخت برخی صاحب نظران از حقوق این اقلیت ها، تبعات جبران ناپذیری به همراه داشته و باید به دنبال مدلی بود تا سطوح مختلف امنیتی آنها مشخص و دلالت‏های راهبردی را نیز از آن استخراج کرد.دو رویکرد داخلی و خارجی در امنیتی کردن اقلیت های دینی قابل توجه است. رفتارهای مخرب امنیتی از جانب اقلیت‏های دینی مذکور به جز مسیحیت پروتستان پایین است، ولی می‏بایست بر مبنای شاخص‏هایی غیرامنیتی، همواره صیانت و تعیین وضعیت شوند. نتیجه اینکه عوامل داخلی و خارجی نتوانسته اند این اقلیت ها را به سمت واگرایی سوق داده و زمینه امنیتی شدن یا امنیتی ساختن آنها را بوجود آورند.