بررسی عملکرد کمی و کیفی ژنوتیپ ها و توان تولید چغندر قند زمستانه در استان خراسان رضوی

توسعه کشت پاییزه در شمال شرق کشور و در مناطق گرم استان های خراسان در صورت عدم رعایت تاریخ کاشت مناسب با مخاطره سرمازدگی، پرنده خواری و به دلیل تنوع کم ارقام با احتمال ساقه روی مواجه است. کشت زمستانه چغندرقند به عنوان یک راهکار جدید برای فایق آمدن به مشکلات فوق و هم چنین برای صرفه جویی بیشتر در مصرف آب برای تولید چغندرقند در این مناطق مطرح شده است. به منظور مطالعه توان تولید چغندرقند زمستانه در استان خراسان رضوی در این تحقیق تعداد 18 ژنوتیپ چغندرقند به صورت کشت زمستانه در دو منطقه جوین و تربت جام در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال زراعی 99- 1398مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشات در اواسط بهمن ماه کشت گردید. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد که بین ژنوتیپ های مختلف از نظر کلیه صفات تفاوت معنی داری در سطح پنج درصد وجود داشت. بالاترین عملکردریشه به ژنوتیپ SVZA2019-JD0402 به میزان 14/62 تن در هکتار، بیشترین درصد قندناخالص به ژنوتیپ MODEX به میزان 17/87 و بالاترین درصد قندخالص به ژنوتیپ MODEX با مقدار 14/59 اختصاص داشت. بیشترین عملکرد قندخالص را ژنوتیپ FDIR19B3021 به میزان 8/18 تن در هکتار تولید کرد. ژنوتیپ ها در دو منطقه ساقه روی نداشتند. در بین ژنوتیپ های مورد بررسی ژنوتیپ FDIR19B3021 برای کشت زمستانه چغندرقند در مناطق گرم استان خراسان رضوی پیشنهاد می شود. نتایج این تحقیق نشان داد که امکان این کشت در مناطق مساعد وجود داشته و برای صفات اجزای عملکرد بین ژنوتیپ های مختلف تنوع ژنتیکی وجود دارد.