فقه اخلاق و رفتار مدیریت در امت مهدوی (ش10)؛ حکم و نقش عفت در مدیریت

عفت یکی از چهار صفت اصلی در کتاب های اخلاقی مشهور محسوب می گردد. هرچند که جای کار دارد به اینکه آیا صفت بالاتری که عفت را در بر گیرد وجود دارد. در این مسیله در مقالات نظریه پردازی به آن باید پرداخت. در این مقاله به آن اشاره ای شده و به پیروی از مشهور به عفت پرداخته می شود. حکم عفت در این مقاله مشخص می شود. برای حکم دادن به لغت و اصطلاح و قرآن کریم و روایت و سیره شارع و متشرع و عقلا رجوع نموده تا موضوع و درجه مصلحت آن و درجه فساد عدم عفت به دست آید. ملاکات که به دست آمد، آن وقت می توان حکم داد. عفت یک صفت است و کسی را که گناهان مربوط به شکم و فرج را انجام نمی دهد و در این مسایل در چهارچوب قانون رعایت و مواظبت دارد، عفیف می نامند. از آنجایی که صفات پشتوانه فعل مکلف هستند؛ بنابراین واجب بودن فعل نشانگر واجب بودن صفت حسنی است که پشتوانه آن است. کسب و دارا بودن آن صفت نیز واجب است. یکی از آن ها عفت است. این غیر از وظیفه است و باید و نباید اخلاقی است. هرچند آن ها نیز حکم الزامی هستند؛ ولی حکم الزامی در اخلاق برای تعالی روحی فرد و جامعه است در حالی که در احکام فرعی بحث از فعل مکلفین است. فعل مکلفین به پنج حکم وجوب و حرمت، مستحب و مکروه و مباح تقسیم می شود. در این مقاله بحث از آن است کسی که صفت عفت دارد در چهارچوب و مسیر قانون درست هست و سعی دارد که از آن تخطی نکند که به حرام بیفتد. وجوب و حرمت در افعال است و عفت داشتن در فقه از این باب بحث می شود که افعال انسان ها را در انجام واجبات و حرامات و یا مستحبات و مکروحات و مباحات آن قوه بررسی کند. بنابر مصالح و مفاسدی که از ادله اربعه برای عفت به دست آمده است، حکم وجوب برای مدیران و سازمان مشخص شده است.