تروریسم و حقوق شهروندی زنان اروپایی داعش در اردوگاه های سوریه

با پیدایش منزلت شهروندی، حاکمیت ملزم گردید تا برخورداری شهروندان از حقوق شهروندی را تضمین نماید.   پس از شکست داعش، دولت های اروپایی با این معضل مواجه شدند که با زنانی که پس از شکست داعش در اردوگاه های الهول و روژ سوریه اسکان داده شدند، چه رفتاری نمایند. هدف پژوهش حاضر این است که بر روشن تر شدن مسیولیت کشورهای اروپایی در قبال شهروندان خود در اردوگاه های الهول و روژ به طور خاص و وضعیت اضطراری حقوق بشری در شرایط فراسرزمینی به طور عام یاری رساند.

 روش شناسی:

 در این پژوهش، از روش شناسی تبیینی - توصیفی استفاده شده است. توصیفی است؛ زیرا به پیوستن زنان اروپایی به گروه داعش و تاثیرات آن بر حقوق شهروندی آن ها می پردازد و تبیینی است؛ زیرا با استفاده از نظریه آگامبن، به نتیجه علی رابطه متغیرهای مستقل و وابسته در فرضیه توجه می کند. برای گردآوری داده ها، از مقالات، کتاب ها و اسناد حقوقی استفاده گردیده است.

کشورهای اروپایی، با تعریف تروریسم به عنوان اقدامی که بنیان رابطه میان فرد و دولت را از بین می برد، از تضمین حق حیات، منع شکنجه و بازداشت خودسرانه زنان، پیوسته به داعش امتناع ورزیده اند و این امر را به فرزندان این زنان گسترش داده اند. این امر سبب شده است تا این افراد، به بدن هایی تقلیل پیدا کنند که هرگونه رفتاری با آن ها مجاز است.

باوجود این که زنان پیوسته به داعش، همچنان شهروندان کشورهای اروپایی محسوب می شوند؛ مقامات این کشورها، تروریسم را به مرز سیال شهروندی تبدیل کرده اند و از تضمین حقوق متناسب با منزلت شهروندی زنانی که در اردوگاه های الهول و روژ هستند، امتناع ورزیده اند.