روایت شناسی داستان گردآفرید

روایت شناسی یکی از مباحث مهم نقد ادبی است که از ساختارگرایی نشات گرفته است. نظریه روایت شناسی ژرار ژنت روایت را از پنج بعد نظم و ترتیب، تداوم، بسامد، وجه و لحن مورد بررسی قرار میدهد. از کارکردهای این نظریه، تشریح و بررسی فاصله های زمانی بین کنش روایت و رخدادهاست. شاهنامه فردوسی شاهکار بزرگ زبان و ادبیات فارسی است که در قله کوه این ادبیات خودنمایی میکند. شاهنامه حاوی داستانهای مختلفی است که فردوسی با تکیه بر منابع اصیل آنها را نقل کرده است، به همین دلیل به خوبی میتوان آن را از منظر روایت شناسی ژنت بررسی کرد. این پژوهش با روش تحلیلی- توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای معتبر روایت شناسی را در داستان گردآفرید شاهنامه فردوسی مورد بررسی قرار داده است و نشان میدهد که هر پنج عنصر این نظریه در این داستان حضور پررنگی دارد، در زمینه نظم و تداوم میتوان گفت دارای نظم و زمان پریشی (سفر به گذشته و آینده) است، دارای تداوم و بسامد تک محور و مکرر است که با وجه سوم شخص دانای کل و لحن تند و ضرب آهنگی حماسی تبیین شده است.